...«ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ…ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑ»…

Είπαμε πριν πως, είμαι καλά σημαίνει ότι έχω τοποθετήσει τον εαυτό μου σε ένα καλό σημείο σε σχέση με τον κόσμο, σε σχέση με ότι υπάρχει.

Δεν είμαι καλά τότε, σημαίνει πως δεν έχω τοποθετήσει τον εαυτό μου σε ένα καλό σημείο σε σχέση με ότι υπάρχει, με τον κόσμο.

Όμως: Γιατί δεν έχω τοποθετήσει καλά τον εαυτό μου σε σχέση με ότι υπάρχει;

-Μάλλον γιατί δε έχω επαρκώς αντιληφθεί όλο αυτό που υπάρχει και τον τρόπο που υπάρχει.

Όμως: Γιατί δεν το έχω αντιληφθεί εφόσον το θέλω; Τι είναι αυτό που περιορίζει την αντίληψη μου;

-Μάλλον το ότι δεν παρατηρώ.

Η παρατήρηση διευρύνει την αντιληπτικότητα μας. Όσο παρατηρούμε, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε.

Όμως: Τι είναι αυτό που σταματά την παρατήρηση μου; Πότε διακόπτεται η παρατήρηση;

-Μάλλον όταν κάποια άλλη δραστηριότητα του νου ξεκινά. Ποια είναι αυτή; Η κρίση. Η βιασύνη για το συμπέρασμα και το σχηματισμό της άποψης. Ξεκινώντας να κρίνουμε λοιπόν και να σχηματίζουμε κάποιο δεδομένο, «κλείνουμε» ως προς τη παρατήρηση. Και άρα, περιορίζουμε την αντιληπτικότητα μας. Έτσι η εικόνα μας, η αντίληψη μας γίνεται περιορισμένη. Όχι όμως και η ίδια η ζωή! Μόνον η εικόνα που έχουμε! Και καθώς εμείς έχουμε βάλει κάπου τελεία, η ίδια η ζωή βάζει κόμμα, εξακολουθώντας να μετατρέπεται, να ανασχηματίζεται να εκφράζεται με το δικό της τρόπο και να εκδηλώνεται με σα από διάφορες μορφές, καταστάσεις και γεγονότα.

Και τότε είναι που ο άνθρωπος ξεκινά τα «Γιατί;»

Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;

Γιατί να πεθάνει τόσο νέος;

Γιατί να υπάρχουν αρρώστιες;

Γιατί να μην είναι έτσι;

Γιατί να μην μπορώ να κάνω ….αυτό;

Η απάντηση στο γιατί δεν μπορώ να καταλάβω αυτά τα γιατί, είναι απλά γιατί σταμάτησα να παρατηρώ. Και σταμάτησα να παρατηρώ γιατί ξεκίνησα να κρίνω αυτό που έως κάποια στιγμή παρατηρούσα.

Κι όταν σταματώ την παρατήρηση μου, τότε αυτόματα διακόπτω την αντίληψη μου.

Κι όταν διακόπτω την αντίληψη μου, σταματώ αυτόματα να ρέω.

Σταματώ να κινούμαι εύκολα.. αρχίζω να είμαι δυσκίνητη…

Αρχίζω να μη είμαι καλά με τον εαυτό μου.

Και τι συμβαίνει όταν δεν είμαι καλά με τον εαυτό μου; Όταν δεν σχετίζομαι με ευκολία σε ότι υπάρχει;

-Δεν μπορώ να σκεφτώ, να αντιδράσω, να λειτουργήσω ικανοποιητικά σε ότι υπάρχει.

Ουσιαστικά δεν μπορώ να εξυπηρετήσω αποτελεσματικά τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να λειτουργήσω για το αληθινό μου συμφέρον. Διότι, έχοντας μικρή αντίληψη, δεν γνωρίζω επαρκώς για τον εαυτό μου και άρα ούτε για το συμφέρον μου.

Κι έτσι, μέσα από την δική μας δράση, προκύπτει η δική μας δυστυχία. Η δική μας ανισορροπία σε ότι υπάρχει, η δική μας αναποτελεσματικότητα.