Γράφει Ελένη Παντέρα
Η δική μου ευτυχία… είναι πολύ σημαντική για μένα. Όμως για να υπάρξω ευτυχισμένη, χρειάζεται να γκρεμίσω αρκετά πράγματα γύρω μου.. που στερούν την ελευθερία μου, εμποδίζουν την άνεση μου και σταματούν την εξέλιξη μου.
Ζητώ και χρειάζομαι χώρο γύρω μου… για να υπάρχω. Όμως, η κοινωνία έχει αφήσει τα “δέντρα των πεποιθήσεων”.. να μεγαλώσουν οργιώδη… Έχουν γιγαντωθεί και πιάνουν όλο το χώρο. Και στα ελάχιστα κενά που απομένουν.. προσπαθούν οι άνθρωποι να ζήσουν, να δημιουργήσουν, να εξελιχθούν..
Τα “δέντρα των πεποιθήσεων” είναι παλιά, άχρηστα για το σημερινό άνθρωπο, που θέλει μια όμορφη ζωή,γεμάτη χαρά. Δεν είναι όμορφα. “Πνίγουν” τους ανθρώπους, κρύβουν το φως και περιορίζουν την όραση τους. Τραβούν την ενέργεια όλων των ανθρώπων για να μεγαλώσουν κι άλλο, ..κι άλλο,.. κι άλλο, μέχρι να αφανίσουν τον άνθρωπο.
Τα “δέντρα” αυτά χρειάζεται να ξεριζωθούν. Χρειαζόμαστε χώρο οι άνθρωποι. Φως και αέρα. Χρειαζόμαστε να νιώθουμε ο ένας τον άλλο.. να ξαναβρεθούμε. Γιατί χαθήκαμε, αποξενωθήκαμε, απομονωθήκαμε σε λιγοστούς χώρους .Και ζούμε σε περιοχές με «οργιώδη, πυκνή, άγρια βλάστηση», από όπου δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε τίποτα πια…
Χρειαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια μας, μέσα από δικές μας επιλογές… για πράγματα που μας εμπνέουν και πιστεύουμε προσωπικά στην αξία τους. Όχι για να τρέφουμε αυτά τα δέντρα.
Ας “κόψουμε” τα “δέντρα” αυτά. Ο καθένας ας αρχίσει κι ας ασχοληθεί με την “αυλή” του. Με το δικό του χώρο. Ήρθε ο καιρός για να φροντίσει ο καθένας το δικό του χώρο.
Μια τέτοια απλή στην κατανόηση της, είναι και η δική μου προσπάθεια.. Φαίνεται δύσκολη, καθώς την προσεγγίζεις σε σχέση με τις υπόλοιπες προσπάθειες των ανθρώπων. Δείχνει η εικόνα, σαν να εμφανίζονται κάποιοι αποφασισμένοι να ξεριζώσουν τα αγριόδεντρα που έχουν οργιάσει, να καθαρίσουν τον αγρό για να φυτέψουν χρήσιμα δέντρα, να βρίσκονται ανάμεσα σε όλους αυτούς που λειτουργούν από συνήθεια, σαν υπνωτισμένοι, και συνεχίζουν να τα ταΐζουν με την ενέργεια τους..
Χωρίς να καταλαβαίνουν καθόλου αυτό που κάνουν.
Ξεκίνησα να φροντίζω το δικό μου χώρο, τα τελευταία 3 χρόνια περίπου. Ότι άξιζε, αλλά ήταν παραμορφωμένο και φορτωμένο με αρνητικές πεποιθήσεις, το κλάδεψα. Ότι όχι, το ξερίζωσα. Χρειάζεται δύναμη και αποφασιστικότητα. Και μετά σου μένει μπόλικος χώρος! Άδειος χώρος …που σημαίνει αληθινή, αυθεντική ελευθερία. Οι σκέψεις μου κινούνται εύκολα, ροϊκά , η παρατήρηση μου είναι καθαρή, καθώς ο ορίζοντας μπροστά μου μεγάλωσε.. Και καθώς οι άνθρωποι περνούν από δίπλα μου, δίπλα από αυτό το χώρο.. δεν καταλαβαίνουν όλη τη δουλειά που έχω κάνει. Βλέπουν μόνο εμένα, που μπορώ και χαμογελώ με ευχαρίστηση, που αναπνέω με ευκολία, που αγαπώ το παρόν μου, που ευχαριστώ.. Στην δική μου την αυλή είναι τόσο όμορφα! Το φως παιχνιδίζει με την ύλη και όλο μαζί είναι σκέτη απόλαυση. Πώς μπορώ να περιγράψω κάτι που η ουσία του απλώς χάνεται, αλλοιώνεται.. μέσα στις λέξεις..!
Κι άλλοι απορούν, άλλοι με ρωτούν, όχι για να αλλάξουν κάτι, όχι μέσα από αποφασιστική θέση. Άλλοι περιμένουν να δουν ..δεν αποφασίζουν …Φοβούνται να παρεκτραπούν από τις συνηθισμένες κινήσεις τους. Κι αυτός ο φόβος τους υπνωτίζει.. τους κρατά δέσμιους στα γνωστά μοτίβα. Κι όταν η κατάσταση της αναπνοής τους είναι σοβαρή, είναι επικίνδυνη για την ίδια τους τη ζωή,.. ψάχνουν απελπισμένα να βρουν άδειους χώρους που διατηρούν κάποιοι συνειδητοποιημένοι, οι συντονισμένοι με τον εαυτό τους άνθρωποι- κι όχι με την κοινωνία.
Εκεί, στο χώρο κάποιων άλλων. . αναπνέουν, χαμογελούν κι ανασηκώνονται για λίγο. Όμως δεν γίνεται να σεργιανούν τον κόσμο.. για να βρίσκουν απάγκιο, ..ξένους χώρους,.. ξένες οάσεις.. Όλοι έχουν το “χώρο” τους. Αρκεί να τον φροντίσουν.. για να τον αναδείξουν!
Οι σκέψεις μας είναι η βροχή, που τρέφει τα δέντρα των πεποιθήσεων μας.. Τα ποτίζει.. κι έπειτα αυτά μεγαλώνουν.
Άνθρωποι..! Δείτε τι συμβαίνει.. Αναλάβετε ο καθένας την ευθύνη της “αυλής” του. Όχι άλλα απάνθρωπα “δέντρα”.! Κόψτε τα δέντρα που ζουν σε βάρος των ανθρώπων. Χρησιμοποιήστε όλη τη δύναμη και την ενέργεια σας για το αληθινό προσωπικό σας συμφέρον. “Κλαδέψτε” ότι κρύβει τον ορίζοντα από μπροστά σας. Και μάθετε να μην εμπιστεύεστε οτιδήποτε ζητά απλώς(!) να κρύβει τον ήλιο από τα μάτια σας, όση λάμψη κι αν σας υπόσχεται, όσο γοητευτικό και πανέμορφο κι αν δείχνει… Δεν είναι τίποτα ανώτερο από την καθαρή ματιά που φτάνει πέρα και πάνω από τον ορίζοντα!. Κλαδέψτε γρήγορα και με αποφασιστικότητα ότι εμποδίζει την όραση σας . Αν χάσετε τον ορίζοντα από τα μάτια σας.. τότε θα βαδίζετε σαν τυφλοί, σε αφιλόξενους τόπους.
Η ζωή είναι απρόβλεπτη και εξελίσσεται. Φυτέψτε με χαρά, χρήσιμα δέντρα ,…θετικές σκέψεις που επιτρέπουν τους ελιγμούς και την άνετη και εύκολη, τυχόν άμεση μετακίνηση και μετατροπή σας. Επιτρέψτε στο φως να εξαπλώνεται και να διαχέεται παντού.. Ακόμα και μέσα από εσάς…
